Panna, nawet pochodząca z zamożnej rodziny, miała ograniczony wybór biżuterii. Także pod tym względem obowiązywało ją zachowywanie skromności. Przysługiwały jej tylko określone kamienie i metale – nigdy na przykład nie nosiła brylantów.

 

Młodość sama przez się bogata w powab wiosenny nie potrzebuje dodatkowego przepychu, ani blasku złota i brylantów. Dlatego najstosowniejszą jest rzeczą aby młoda osoba, unikając noszenia klejnotów, pozwoliła przez skromność swego stroju uwydatnić się naturalnemu wdziękowi jej wieku, kwiat, oto stosowna dla niej ozdoba i byle był harmonijnie dobrany do rodzaju jej urody, byle ułożony był w przystrój noszącej powyżej wskazaną cechą skromnego wdzięku i smakownej prostoty, a zlewa on niejako piękność swoją z jej pięknością i razem miłą oku całość przedstawia.

 Ozdoby z róż, w: „Bluszcz”, Dodatek, 1867
 

Panna nie nosi nigdy brylantów, nawet w dzień swego ślubu, wyjąwszy na swoim weselnym balu. Wtedy jako mężatce brylanty są dozwolone.

 Zwyczaje towarzyskie (Le savoir-vivre) w ważniejszych okolicznościach życia przyjęte, według dzieł francuskich spisane, Kraków 1876

 

Do lat dziewiętnastu panna może nosić perły, turkusy i korale; bardzo mało złota, chyba krzyż na szyi albo medalion; nigdy nie powinna mieć dużego złotego łańcucha a zegareczek jak najskromniejszy. Fantazyjne zaś biżuterye, którym moda i gust przemysłowców i fabrykantów francuskich nadają racyę bytu i jednoroczne powodzenie, jak np.: ozdoby z koraliny, z oksydowanego srebra, z metalowych filigranów, z bronzu, z kości słoniowej, perłowej massy, w kryształu itp. są najzupełniej dla panien stosowne, aby tylko wybierały takie, które nie są zbyt ciężkie i odznaczają się prawdziwie dobrym smakiem.

 Zwyczaje towarzyskie (Le savoir-vivre) w ważniejszych okolicznościach życia przyjęte, według dzieł francuskich spisane, Kraków 1876

 

Po dwudziestu latach, skarbiec panieński może być powiększony nieznacznie, granatami, malachitem, ametystami, lapis lazuli, kameami i skromnemi emaliami. Topaz, szmaragd, rubin, szafir, opal, brylanty, są zawsze tylko mężatek udziałem. Panna nie powinna nosić pierścionków, najwyżej jeden na prawej ręce i to bardzo skromny.

 Zwyczaje towarzyskie (Le savoir-vivre) w ważniejszych okolicznościach życia przyjęte, według dzieł francuskich spisane, Kraków 1876

 

Ozdoby z dżetu noszą się w każdym wieku, równie panna jak i mężatka używać ich może.

 Zwyczaje towarzyskie (Le savoir-vivre) w ważniejszych okolicznościach życia przyjęte, według dzieł francuskich spisane, Kraków 1876

 

Biżuterye stosować trzeba do wieku i okoliczności; garnitur młodej panny, nie odpowiedni już dla mężatki. Gust dobry podyktował w tym względzie pewne reguły, których trzymać się wypada.

 Spirydion, Kodeks światowy czyli Znajomość życia we wszelkich stosunkach z ludźmi. Na podstawie dzieł Pani d'Alq ułożył, Warszawa, Kraków 1881

 

Młode panny nie noszą nigdy brylantów, nawet w dniu wesela, chyba wieczorem tegoż dnia, podczas balu. Biżuteryą ich aż do 20 roku życia, są perły białe, korale, turkusy oprawne w srebro, mało złota, chyba medalionik lub krzyżyk, malutki zegarek bez łańcuszka. Mogą też posługiwać się biżuteryą fantazyjną z wszelkich imitacyj, byle lekką i delikatną.
Młode panny nie noszą nigdy pierścionków, jeden chyba na prawej ręce.

 Spirydion, Kodeks światowy czyli Znajomość życia we wszelkich stosunkach z ludźmi. Na podstawie dzieł Pani d'Alq ułożył, Warszawa, Kraków 1881

 

Biżuterya z pereł jest prawie zawsze gustowną, wykwintną i dystyngowaną dla każdego wieku i każdej prawie cery. Młode panienki, niemogące jeszcze nosić kosztownych klejnotów, używać śmiało mogą ozdób z pereł złożonych.

Szyk! Czyli sztuka ubierania się gustownie (poradnik dla kobiet), Warszawa 1890

 

Wyroby z emalii bywają we wszystkich kolorach, największy jednak popyt posiadają z czarnej i błękitnej.
Gustownie oprawne i zastosowane dobrze do cery i ubioru, stanowią one dość wdzięczną ozdobę.
Stosowniejsze dla osób młodych.

Szyk! Czyli sztuka ubierania się gustownie (poradnik dla kobiet), Warszawa 1890

 

Na sali balowej nawet natomiast młoda dziewczyna nie powinna stroić się w brylanty: świetlana jej cera, gibkie kształty i wątła figurka domagają się raczej kwiatka – i to jeszcze z rodzaju najdelikatniejszych jak konwalia, kwiat jabłoni i t. p. niż kamieni, które zdają się dla jej postaci zbyt ciężkiemi.

 A. Callier, Hygiena piękności. Praktyczny poradnik dla prawdziwie eleganckich kobiet na podstawie najlepszych źródeł skreśliła, Kraków, Warszawa 1903

 

Perły w lekkiej ażurowej oprawie filigranu lub sznury pereł na szyję, perły jako proste butony śrubowane w uszach może nosić najmłodsza nawet panienka, dla której wszystkie inne klejnoty są jeszcze niedostępnemi.

 A. Callier, Hygiena piękności. Praktyczny poradnik dla prawdziwie eleganckich kobiet na podstawie najlepszych źródeł skreśliła, Kraków, Warszawa 1903

 

Do lat 20-tu klejnotami panny są białe perły, korale, turkusy, w ogóle jak najmniej biżuteryi: bransoletka na prawej ręce, zegarek jak najmniejszy na piersiach, przypięty fantazyjną broszeczką, i cienki łańcuszek złoty z barwnymi breloczkami w dobrym guście.

 Mieczysław Rościszewski, Pani domu, Warszawa 1904

 

Młode panny nie noszą pierścionków – conajwyżej jeden lub dwa bardzo skromne na ręce prawej i palcu czwartym. Breloki, tak modne dzisiaj, nie powinny się zwieszać aż do kolan, lecz tylko do pasa.

Mieczysław Rościszewski, Pani domu, Warszawa 1904

 

Młoda panienka bardzo lubi obracać na małym paluszku obrączkę złotą lub srebrną. Możecie jej tego nie wzbraniać; zwyczaj pozwala młodym panienkom nosić pierścionki, ale pierścionki zalecające się wielką prostotą. Żadnych kamieni jaskrawych; jedynie małe perełki lub turkusy z rozetkami. Byłoby w złym guście stroić rączki naszych dzieci w kosztowne klejnoty; kosztowności rodzinne wartościowe nie powinny być wcale noszone przez młodą pannę. Pierwszym cennym pierścionkiem na jej palcu winien być pierścionek zaręczynowy.

Mieczysław Rościszewski, Pani domu, Warszawa 1904

 

W ozdobach znowu zajęły dawne miejsce koral, topaz, serdolik, mozajka i emalje; młode panny mogą nosić te ozdoby w cienkich złotych oprawach, w otoczeniu drobniutkich perełek lub bez pereł na sznurku.

 Mieczysław Rościszewski, Dobry ton, Warszawa, Lwów, 1905

 

Młode panny nie noszą nigdy pierścionków, a co najwyżej jeden na prawej ręce.

 Mieczysław Rościszewski, Dobry ton, Warszawa, Lwów, 1905

 

Na podobny temat: Dobór biżuterii, Strój panny